Blog 23: In Horta

Daar liggen we dan: op Horta. Het voelt en ziet er uit als Europa. Maar toch is het nog wel een flink stukje zeilen voordat we weer thuis zijn.

Over de overtocht hebben wij via de Iridium voldoende updates gegeven. Voor wie het gemist heeft: hier (FiftyFifty) kun je het nalezen. We zullen dezelfde URL gebruiken voor de rest van onze tocht. We hebben gemerkt dat heel veel mensen hebben meegeleefd. Dat was erg fijn om te merken.

Op Horta mochten we zoals verwacht niet aan land komen als gevolg van de COVID-19 maatregelen. Alleen voor diesel, water en reparaties was het toegestaan om aan een apart afgeschermde steiger te gaan liggen. Omdat wij de nodige reparaties hadden, mochten we na een paar dagen achter anker verkassen naar de steiger. Als je, zoals wij, zo’n 7 weken niet van boord bent geweest, is dat echt een klein feestje. De totale afstand is zo’n 30 meter schat ik, maar toch. Erg leuk om je vuilnis weg te brengen naar de vuilcontainers. Daarnaast heb je eindelijk ook weer eens wat meer contact met andere boten.

Over afval gesproken. Dat is tijdens zo’n overtocht ook wel een puntje van aandacht. Eén van de fijne tips die wij onderweg kregen was om al het plastic afval (verpakkingen e.d.) niet in de vuilniszak te gooien, maar in een lege 5 liter waterfles te proppen. Gouden tip want in een vuilniszak neemt het meestal heel veel ruimte in beslag. In zo’n fles kun je het redelijk goed wegproppen en als ie vol is, stamp je het nog een keer goed aan en heb je weer een halve fles tot je beschikking. Op die manier lukte het ons om op de terugweg het afval te beperken tot twee kleine vuilniszakjes. Voornamelijk eigenlijk met wat blikjes en wat grotere verpakkingen. Al het glaswerk (potten met groenten bijvoorbeeld) wassen we af en dat gaat weer hup, terug de voorraadkast in.

Qua organisatie is het zo best wel top geregeld. Er zijn een paar mannen van Peter Sport Café die in een rib boodschappen bezorgen (bestellen via whatsapp) en take-away maaltijden afleveren. De mannen in de gele rib en met mutsen van het Café zijn echt de helden van de haven. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de weer. Altijd vrolijk en klaar voor een praatje en ze doen dit geheel belangeloos. We geven ze wel steeds een flinke fooi, want dat is het echt waard. En ze hebben waanzinnige steaks. Echt smullen.

Café Peter Sport is HET café hier aan de haven, waar je als Atlantische zeiler echt naar toe moet. Helaas gaat dat voor ons niet gebeuren. We kunnen het bij wijze van spreken aanraken, maar de kade is met een flink hek afgeschermd van de rest van het eiland. Ook een MUST-DO hier is het achterlaten van een schildering op de kade. Ook dat zit er voor ons helaas niet in: geen mogelijkheid om aan verf te komen.

Mijn hoop was dat na al het ge-McGyver tijdens de oversteek (lijntje hier, blokje daar -> als het maar houdt) dat we hier op Horta voor wat meer ‘sustainable solutions’ zouden kunnen gaan kiezen. Helaas hebben ze hier echt niet alle materialen en expertise voor de noodzakelijke reparaties. De NAVTEC hydrauliek heb ik dus grotendeels moeten afkoppelen (alleen achterstagspanner is nog operationeel). Ook lukt het niet meer om de autopilot aan de praat te krijgen. Dat is op zich wel vervelend omdat we bij de afwezigheid van wind met de hand moeten sturen en het is echt nog wel zo’n 1500 Nm eer we thuis zijn.

De belangrijkste zaken zijn echter wel gedaan. De kotterstag is gemaakt. De NAVTEC-stagspanner is er dus tussenuit en omdat ze dus ook geen furler op voorraad hebben, hebben we op het voorlijk van de stagfok wat lussen laten stikken met daarop leuvertjes. Dat betekent dat we de stagfok gelukkig weer kunnen gebruiken, maar niet kunnen reven of wegrollen. Maar dat we hem gewoon ouderwets moeten strijken. Op zich voeren we die zelden gereefd, dus dat zal wel goed komen. Is als er meer wind staat en we hoger moeten varen echt wel fijn.  Als we thuiskomen is het alleen een kwestie van de bandjes lostornen, verstaging inkorten en furler terugzetten en de boel is weer als van ouds. Ook de scheur in de kluiver is vakkundig hersteld.

Oh. één van de boot-onderdelen die inmiddels het loodje heeft gelegd is de vlag. Na bijna een jaar in de volle wind te hebben gewapperd, kan het echt niet meer. Er zit zelfs een gat midden in de vlag en we hebben hem moeten vervangen door ons reserve-exemplaar. (We kwamen er wel achter dat deze niet helemaal de juiste kleur blauw had, maar dat gaan we in Nederland maar even herstellen)

De afgelopen dagen lagen er aan de reparatiesteiger nog een paar andere Nederlandse en Belgische vertrekkers die we vaker zijn tegen gekomen of op een andere manier hebben gesproken. Daarmee hebben we een paar keer gegeten en geborreld wat echt super gezellig is als je dat lang niet hebt gedaan.

Nu we klaar en weer helemaal uitgerust zijn, zijn we langzamerhand al weer aan het kijken naar een mooie mogelijkheid om terug te varen naar Nederland (eventueel via Falmouth of Brest). Dat valt helaas nog niet erg mee. Gedurende de komende week staat er een stevige wind uit het Noord Oosten. We zien het eigenlijk niet zitten om daar tegen in te gaan kruisen. Voorlopig proberen we ons verblijf hier nog een beetje te rekken. De Marina is op zich redelijk coulant (ze geven als richtlijn dat je binnen 48 uur vertrekt als het weer het toe laat). Achterliggende reden is dat er voldoende plek moet zijn voor boten die nu nog onderweg zijn. We zijn nu een week binnen en hebben nog steeds geen verzoek gehad om te vertrekken.

Van de overgebleven vertrekkers zijn de meesten inmiddels ook bezig aan hun terugweg. De meesten hebben hun plannen als gevolg van COVID-19 moeten aanpassen. Een deel heeft koers gezet naar ‘orkaanvrije’ eilanden (Trinidad, ABC-eilanden), anderen breken hun meerjarige reis af en zeilen terug naar Nederland en een enkeling heeft z’n boot verscheept naar Nederland. Overigens hebben we ook daarvoor (los van COVID-19) gezien dat er veel boten zijn die hun plannen hebben aangepast. Soms vallen de lange overtochten tegen, soms is gewoon het leven aan boord niet helemaal wat men er van verwachte. Voor ons is dat gelukkig niet het geval geweest. Wel blijven we het een groot gemis vinden dat het niet gelukt is om naar New York te zeilen. We lagen tot medio maart keurig op schema, tot we door COVID niet meer weg of verder konden (los van de vraag of het überhaupt nog ‘leuk’ zou zijn om in een volledig afgesloten stad aan te komen).

Nou tot zover even.  We brengen jullie via FB of deze site op de hoogte als we echt verder gaan.

Laatste net binnengekomen nieuwtje: we hebben de koelkast even ontdooid en komen er net achter dat we TOCH nog een rookworstje in de koelkast hadden liggen. Gelukkig hebben we nog wat zuurkool aan boord, dus dat wordt onderweg weer enorm genieten. En ook nog een paar pakken erwtensoep. Lekker. Het is hier echt koud hoor. Kouder dan in Nederland.

Oh en nog van de overtocht een paar foto’s

Een paar maaltijden die we onderweg genuttigd hebben.
– de zuurkool waar we het over hadden (dus zonder worst, maar dat gaan we de volgende keer goed maken 😉 )
– een fijne nachos-schotel
– nassi met gehaktballetjes, sateszus en een gebakken eitje
Soms als het weer meewerkt, proberen we echt wel wat van de maaltijden te maken, maar soms is het ook wat ‘schraler’

De Portugese oorlogsschepen (hopelijk te zien)