Blog 16: Twee weken onderweg en bijna in Suriname

En weer een blogje vanaf de Fifty Fifty. Inmiddels zijn we twee weken onderweg. Even wat cijfertjes

De afgelegde afstand tot nu toe: 2200 Nm
Gemiddelde snelheid: 6,64 knots
Nog te varen: 660 Nm
ETA: Maandagochtend rond een uur of 6
Motor uren: nog steeds 2

De zeilen staan nog steeds in de stand zoals we ze 12 dagen geleden gezet hebben. Bijna onwerkelijk hoe constant in kracht en richting de wind hier is. Elke dag wordt het ietsje warmer en benauwder. Je kan echt merken dat we een stuk zuidelijker zitten.

We denken dus maandagochtend aan te komen bij de boei LS die aan de ingang ligt van de Suriname rivier. Vanaf daar is het nog zo’n 36 Nm de rivier op varen. Langs Paramaribo en Domburg. Dit kan uiteraard nog een beetje wijzigen, maar we hopen maandagmiddag ons welverdiende steigerbiertje open te kunnen trekken.
Overigens denken we met volle dieseltanks en watertanks aan te komen. We produceren met de watermaker bijna net zoveel als we opmaken. En er is nog veel meer dat niet op is: eieren (gaan minder hard dan we dachten) en allerlei ander eten (good noodles, pasta, rijst, blikken groenten en ga zo maar door).

Verder gaat het best wel lekker. Hoofd-gespreksonderwerp blijft het eten. Het eten is en blijft ook nog steeds erg goed, gevarieerd en lekker. We hebben zelfs één keer zuurkool gegeten met stoofpeertjes die mijn moeder had meegegeven. In 25 graden midden op de Oceaan.

De dagen zijn eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde en verlopen in een zelfde ritme. Als het licht wordt, komt iedereen weer in beweging. Eitje bakken. Vliegende vissen van het dek verwijderen (elke nacht weer een slagveld. Eén is er zelfs door het luik naar binnen gesprongen en één tegen Mattijs aan). Dan rond één, twee uur eten. Afwassen en rond een uur of 4, 5 het Happy Hour. Dan doen we steeds even de dag scores doornemen qua snelheid en afgelegde afstand, de opbrengst van de zonnepanelen (inderdaad we hebben weinig te doen) en de highlights uit het nieuws, we bomen wat over vroeger, luisteren muziek, waarna we langzamerhand weer de nacht inrollen.

Het uitzicht is continue hetzelfde. We hebben inmiddels ook wel wat grotere golven gehad. We komen weinig boten tegen. Maar van de vier boten die we tegen zijn gekomen lagen er maar liefst drie op aanvaringskoers en hebben we onze koers iets moeten aanpassen.

Wat lukt er niet:

Tja, heel voorspelbaar: het vissen. Het lijkt er toch op dat de lijn die op onze molen zit te dun is. We hebben veel aas verspeeld waarbij soms de wartel, soms het stalen onderlijntje maar ook soms de lijn is gebroken. Het is erg zonde, maar we hebben het inmiddels opgegeven. In Paramaribo nieuwe lijn en nieuw kunstaas kopen en maar weer verder proberen.

Het radio-netje. Het lukt maar niet goed om met mede-vertrekkers via de SSB contact te krijgen. Mailen via de SSB lukt prima, maar het spraakverkeer lukt dus nog niet helemaal. Maar ook dat gaat vast nog wel een keer lukken.

Waar we verder druk mee zijn:

Nou, met het eten en vooral het praten daarover, handwasje doen en toch wel heul veul slapen. Ook zijn er natuurlijk weer wat dingen te fixen aan boord. In deze tweede week hadden we ook weer wat dingetjes die het niet goed deden.

Allereerst merkte we dat de bilge pomp soms aansloeg. Voor de niet zeilers: dat is een (automatische) pomp die water onder uit de boot pompt. Het idee is dat daar geen water hoort en ook niet komt. Als die wel aanslaat is dat een teken dat er ergens water lekt. Dat is iets wat je niet wilt midden op de oceaan. Dus als dat wel gebeurt, is het zaak om uit te zoeken hoe dat water daar komt. Het zegt wel iets over m’n vertrouwen in dit schip dat ik direct geen enkele twijfel had dat dit onschuldig zou zijn. Maar goed. Zoals gezegd moet je altijd uitzoeken waar het vandaan komt. Na een klein half uurtje hadden we de oorzaak al gevonden. Het blijkt dat één van de afvoerslangen van de generator een beetje versleten is en water lekt. Vlak voordat het boven de waterlijn door de afvoer naar buiten gaat. Omdat we toch elke dag de generator wel even bij hebben staan, liep de bilge langzaam vol. Op zich niet iets problematisch, maar in Paramaribo moeten we wel dat stukje slang even vervangen.

Daarnaast hebben we wat problemen met de waterpomp. Deze is weliswaar nog geen 1,5 jaar oud, maar blijft doordraaien ook als er geen kranen open staan. Is vervelend maar we kunnen er wel de overkant mee halen. Via de mail al geprobeerd om te kijken hoe we e.e.a. kunnen verhelpen. Ondertussen wel een paar dagen geweest om een paar keer de pomp te vervangen door een reserve pomp die ik nog aan boord had, maar ook die bleek niet meer helemaal optimaal te functioneren (zuigt valse lucht aan). Maar goed: we hebben tijd genoeg.

Tot slot liet de GARMIN AIS (het apparaat dat onze positie doorgeeft aan andere schepen en van andere schepen aan ons) het afweten. Dat was vervelender omdat dat toch ook een veiligheidsdingetje is. Na wat email verkeer met de helpdesk van Garmin (die doorgaans erg adequaat reageren) hebben we ook dat kunnen oplossen door de bekabeling aan te passen. We zijn dus gelukkig weer zichtbaar.

Verder valt het me met name tijdens de nachtelijke wachten op hoe mooi de Fifty Fifty door het water loopt. We hebben doorgaans iets tussen de 15-20 knopen wind en er staan regelmatig golven van 4-5 meter. Het is prachtig om te zien hoe mooi die golven onder de Fifty Fifty doorrollen en dat ze met haar 25 ton toch nog in staat is om van de golven af te surfen en te versnellen. Ook als de wind iets aantrekt, geeft ze geen krimp. Heerlijk schip voor dit soort trajecten en koersen en het is hier duidelijk voor gebouwd. Echt een feestje om te zien.