Blog 15: Eén week onderweg en over één derde van de reis

Ongeveer een uur nadat de nieuwe accu’s eindelijk waren geïnstalleerd, zijn we vertrokken. Idealiter hadden we nog een nachtje gewacht om te kijken of ze helemaal naar behoren werkten. Het is behoorlijk vervelend als je onderweg moet constateren dat er één accu niet goed functioneert of zo. Maar omdat we alle marge qua tijd zo langzamerhand waren kwijt geraakt was het direct ‘trossen los’.

Gelukkig doen zowel de zonnepanelen als de accu’s het prima. De start vanuit Santa Cruz was flitsend. Tussen de eilanden stond heel veel wind en we waren vrij snel ten zuiden van de eilanden. Om  de luwte / windschaduw van de eilanden te ontlopen, hebben we pas na de eerste nacht, bij daglicht een gijp gemaakt richting het westen.

Na nog een dag zijn we pal voor de wind gaan varen en hebben we de kluiver uitgeboomd. Dit is eigenlijk de zeilvoering die we nu al een dag of vijf dag en nacht voeren. Grootzeil uit naar stuurboord, met bulletalie erin en kluiver over bakboord met de boom erin. Alles goed vast en gefixeerd. Het is wel een zeilvoering waarin je wat minder wendbaar bent, maar we verwachtten ook weinig boten en verkeer tegen te komen. De boot ligt redelijk stabiel en het water is behoorlijk vlak met een beetje deining tot zo’n 2 meter.

Op dit moment (5/12 10:58 lokale tijd): 18⁰38’N / 30⁰04W. Dus iets ten NoordWesten van de Kaap Verdische eilanden.

De wind varieert tussen de 15-20 knopen. Soms eronder en soms erboven en de snelheid schommelt rond de 6,5 en 7 knopen. Gaat best wel lekker. Het mooie is dat we in die eerste week maar 2 motor uurtjes hebben moeten maken. En eigenlijk alleen maar omdat we vonden dat het net niet snel genoeg ging.

Het wachtschema werkt goed. We zijn met z’n vijven (Piet-Jan, Ronald, Mattijs, Ilse en ik) en je loopt 2 uur wacht, waarna  je de 2 uur daarna wacht ‘te kooi’ bent. Mocht er iets zijn waarvoor de wachtloper hulp nodig heeft, dan kan de ‘wacht te kooi’ erbij worden geroepen. Dat is eigenlijk nog maar zelden gebeurd, waardoor je voor of na je wacht 8 uur kan slapen. We zijn dus inmiddels allemaal ook goed uitgerust. Het wachtlopen stelt ook weinig voor omdat er inderdaad geen verkeer is. Tot gisternacht. Eén groen lichtje met een iets kruisende koers dat steeds iets dichter bij kwam, en nog iets dichterbij en nog iets dichterbij totdat het AIS-alarm afging dat we op aanvaringskoers lagen. Zul je net zien: een héle oceaan, vier dagen in de verste verte geen boot te verkennen en dan zie je toch nog een boot waar voor je zult moeten kruisen

Het toeval wilde dat het ook een Nederlands boot was. Ook vertrekkers uit onze lichting. Het was de Palatina en zij waren vorig jaar ook op de vertrekkersbijeenkomst in Enkhuizen en waren op weg van de Canarische eilanden naar Barbados. Via de marifoon hebben we ze nog even opgeroepen en het was gezellig om tijdens de overtocht toch nog wat contact te hebben.

We koken per toerbeurt en tot nu toe is het heerlijk eten. Voor week 1 zijn de meeste groenten nog verse, maar we schakelen geleidelijk over naar groenten uit de diepvries en uit blik en pot. We hebben er voor gekozen om ’s middags gezamenlijk de warme maaltijd te doen. Overdag is het nog licht en is het in een schommelende boot eenvoudigweg wat makkelijker om een maaltijd in elkaar te draaien. Rond 5 uur hebben we ook nog een ‘snack’-moment met wat lekkers (éne keer worst en kaas plateau, maar kan ook nacho-hapje zijn, we hebben zelfs nog een lamsbout in de koelkast liggen). Het eten is sowieso het belangrijkste gespreksonderwerp aan boord: “wat eten we?’, “wat is de stafhap?”, “wat eten we morgen?” etc. Naast de vraag natuurlijk van hoe hard we gaan en waarom het niet sneller kan.

Tot nu toe is het allemaal erg goed uit te houden. Er gebeurt ook niet zo bijster veel en iedereen leest wat, kijkt wat gedownloade filmpjes, luistert wat podcasts en het is hier dus prima uit te houden.

Eén ding wat bitter tegenvalt en wat zich een beetje als een rode draad begint af te tekenen is het vissen. We hebben elke dag de hengel uit, maar zijn nog steeds niet in staat om een visje aan boord te krijgen (ik word langzamerhand het lachertje van de vertrekkersgroep ☹).

We hebben weliswaar één keer een tonijntje en één keer een Mahi Mahi tot een paar meter achter de boot naar binnen gehengeld, maar steeds verspeelden we de vis met of zonder aas op het laatste moment. Echt ontzettend balen, zeker ook omdat we langzamerhand door het kunstaas beginnen te raken. Met een positieve instelling zou je kunnen zeggen dat we steeds een stukje verder komen, maar het blijft enorm balen. Maar we blijven het proberen.

Schrale troost is wel dat er vanochtend een vliegende vis aan boord lag. Ben alleen bang dat dat niet meetelt. Die zien we overigens veel: vliegende vissen. Wist niet dat ze zulke grote afstanden boven het water konden afleggen. Soms zien we hele scholen tegelijk. Uiteraard ook weer de nodige dolfijnenshows gehad onderweg. Elke dag komt er wel een groepje rond de boot spelen. Zou mooi zijn al we nog een keer een walvis zouden kunnen spotten, maar ik geloof dat dit daarvoor niet helemaal het goede gebied is.

Deze blog wordt overigens door Katja online geplaatst. Ik mail het naar haar toe (kan via de satelliet telefoon) en zij publiceert het vervolgens. Ik heb ook nog geprobeerd om foto’s door te sturen, maar dat lukt helaas niet echt (worden erg gecomprimeerd en zijn niet echt toonbaar).

Binnenkort weer een update. Hopelijk zijn we dan over de helft heen.