Blog 11: Koprol en Kapper

In Seisembra hebben we alleen maar een korte stop gedaan. Het is daar prachtig ankeren. Je ligt er randje Atlantische Oceaan maar toch heerlijk beschut. ’s Avonds even van boord geweest om even de benen te strekken. Even biertje gedronken op het Terras van het fort waar we voor lagen. Prachtig uitzicht over de baai. Ook voor Monique een leuke ervaring.

De volgende ochtend zou ik nog ‘even’ Dokkie uitlaten terwijl Ilse en Monique het ontbijt zouden voorbereiden. Op zich geen probleem, ware het niet dat de branding iets steviger was dan de avond ervoor. Ik overwoog nog even om met Dokkie de haven in te varen om daar even aan een steiger aan te leggen. Maar dat zou een stuk verder varen zijn en de vraag was ook of je dan niet tegen een dicht hek aan zou lopen. Dus toch maar door de branding. Tijdens het varen al goed gekeken naar het ritme van de golven en mijn ‘momentje’ gepakt om er doorheen te varen. Maar: helaas, helaas, helaas. Bootje kwam dwars op de golven en dan is er eigenlijk geen houden meer aan…… Boot over de kop. Ik in het water naast de boot en Dokkie onder de boot. Gelukkig kon ik Dokkie snel er onder vandaan halen en de boot rechtop krijgen. Niets kwijt en omdat ik ooit in Thailand ook al zo’n koprol had meegemaakt, had ik geleerd om de telefoon en andere waardevolle spullen ALTIJD waterdicht mee te nemen (en niet in je broekzak te steken) Ook niet als het een kort onschuldig stukje lijkt.
Dokkie was volledig van de kaart (PTSS-je denk ik) en liep al proestend en snuivend over het strand. Het vervelende is niet alleen het zoute water, maar vooral ook het zand dat in die branding golven zit. ALLES zit onder het zand. En uiteraard had ons Honda-tje (dat toch al niet super-de-buper liep) het helemaal opgegeven.

Terug op boot nog wel een uur bezig geweest om Dokkie en mij en de boot zandvrij te krijgen. Ook het motortje nog wel afgespoeld maar die gaf echt geen kik meer.

Uiteindelijk toch maar verder naar Sines. Lekker zeiltochtje. De reviews over Sines waarschuwden al voor enorme deining in de haven en dat hebben we geweten. Op zich liggen er wel brekers voor de ingang maar het lijkt alsof de golven die door de ingang hobbelen, weerkaatsen op de kades en kust. De hele nacht heeft de boot liggen schommelen en rukken aan de landvasten. Erg onustig en ook erg slecht geslapen. Met Monique in Sines op zoek geweest naar een restaurantje. Was nog geen gemakkelijke opgave. Maar uiteindelijk iets onooglijks gevonden waar we bij gebrek aan beter, maar even gingen zitten. Tot onze grote verrassing HEERLIJK gegeten en konden we met volle buikjes terug naar de boot. Om de dag nog wat spannend af te sluiten, kwam Dokkie nog bijna onder een auto. Maar dat ging gelukkig allemaal net goed. Zou ook wel zuur zijn geweest op de dag voor dierendag.

Vanuit Sines op tijd vertrokken. Doel was om om Cabo de São Vicente te komen en daarna ergens voor anker te gaan. (tochtje van zo’n 75 Nm). Die kaap is de uiterste zuidwest hoek van Portugal. Er was wel wat wind voorspeld, maar het was volkomen vlak èn (vervelender) potdicht met mist. De mist was erg dicht en duurde eindeloos. Pas toen we de kaap rondden was dat voorbij. (we voeren vrij dicht rond die kaap en die doemde dan ook als een indrukwekkende wand voor ons op).

Binnen 5 minuten was het stralend mooi weer, strakblauwe lucht en belangrijker: Wind. Vol tuig erop en Monique wist uiteindelijk negen knopen op het log te toveren. Fijne afsluiter van de dag. Bij Lagos samen met wat andere boten voor anker gegaan en die nacht wel heerlijk geslapen. ’s Ochtends passeerde de Choctaw van Akko en Liza (onderweg naar Portimão) ons nog. Die waren ’s middags pas vertrokken om de wind af te wachten en de nacht door te varen. Zij hebben dan ook duidelijk meer gezeild dan wij.

Portimão was ook onze volgende bestemming. Dus anker op voor een klein tochtje daarheen. Daar zou een bemanningswissel gaan plaatsvinden. Monique zou met de trein terug naar Lissabon gaan om daar nog een paar dagen door te brengen en Katja zou de volgende dag vanuit Faro naar ons toekomen om weer een paar dagen mee te maken.

In Portimão vonden die week de Hansa wedstrijden plaats. Hansa boten zijn kleine zeilbootjes en de EK, in verschillende klassen, was dit jaar dus in Portimão. Hartstikke leuke bootjes met twee onverstaagde mastjes, één voor de fok en één voor het grootzeil. En alle boten hebben leuke bonte zeilen. Erg kleurrijk geheel.

Akko bood aan om even naar de buitenboordmotor te kijken. En na een paar uurtjes schoonmaken, hele carburateur uit elkaar halen en schoonblazen (enorme hoeveelheden zand kwamen eruit) deed ie het zowaar weer. Het mooie is dat ik ‘m nu zelf ook kan schoonmaken en beter begrijp hoe e.e.a. werkt. was dus ook nog eens leuk. Motortje loopt weer beter dan voordat we over de kop gingen. Helemaal blij!

Met Katja als verse bemanning de volgende dag naar Vilamoura gevaren. Beetje en soort Roompot Marina idee. Grote Marina met een vakantiepark eromheen. Heel veel Horeca en super toeristisch.

Sinds ons vertrek heeft Ilse steeds mijn haar geknipt. Ik was daar eerst wat sceptisch over. Kwam ook door Ilse die redelijk overtuigd was dat ze dat wel kon. “Ik heb een beetje gekeken hoe ze dat doen. Gewoon het haar een beetje tussen je vingers nemen en daar langs knippen. “ Yeah, Right!Maar goed toch maar laten doen door Ilse omdat het nogal in de weg zat en ik niet echt in de gelegenheid was om een kapper op te zoeken. En eerlijk is eerlijk. Het viel helemaal niet tegen. Maar naar twee knipbeurten van Ilse, werd het toch echt tijd om naar een echte kapper te gaan omdat het model er toch wat uit begon te raken.

In Vilamoura naast de marina een kapper gespot dus daar maar naar toe. Ik moest even wachten want hij was net lunchen. Na 10 minuten kwam hij binnen en toen was voor mij direct duidelijk dat hij niet alleen wat gegeten, maar toch ook het nodige gedronken had. Hij ging nog even wat roken (in mijn naïviteit dacht ik een sigaretje) maar daarna zou ie mij direct helpen. Na een paar minuten kwam ie terug met een zo mogelijk nog glazigere blik.

Uiteraard komt direct de vraag waar ik vandaan en in Nederland had hij, zo vertelde ie, ook nog een paar jaar gewoond. In Amsterdam, Rotterdam en Helmond. Van deze drie steden vond hij Helmond de leukste stad. Verbaasd vroeg ik waarom. Het antwoord: Vanwege de coffeeshops. Hij vertelde in geuren en kleuren dat ie op een gegeven moment niet meer geholpen werd omdat hij zoveel wiet kocht dat ze hem aan zagen voor handelaar. Terwijl hij echt alleen voor eigen gebruik haalde.

Op dat moment viel ook het kwartje bij mij dat ie niet een gewoon sigaretje, maar een joint had staan te roken en dat ik geknipt werd door een kapper die èn dronken èn stoned was èn met een schaar en scheermes in zijn hand achter me stond… Op eens voelde geknipt worden door Ilse als een hele mooie oplossing.

Afijn toch maar gebleven en na een minuut of vijftien zweten en heel stil zitten leek het voorbij. Hij moest alleen het geheel nog even ruw inknippen zei hij. Wel met de verzekering dat dat wellicht wat ruw leek, maar de afgelopen vijfentwintig nog nooit fout was gegaan. Hij ging tekeer als een dolle en het was werkelijk of Edward Scissorhands achter me stond. Was echt even bang.

Er is een gezegde dat zegt dat kleine kinderen en dronken mensen de waarheid zeggen. Dat gold ook in dit geval. Eerst kwam zijn inleiding dat de ouderdom komt met gebreken en dat dat in dit geval is dat als we ouder worden het haar niet meer groeit waar het moet groeien (boven op je hoofd) maar wel groeit waar het niet moet groeien (uit je oren en op je nek en allerlei andere plaatsen). Toen vroeg hij of hij daar ook nog even wat aan moest doen. Ik was blij dat ik heelhuids weer naar de boot toe kon.

Volgende dag naar Faro gevaren om daar ergens Katja aan land te zetten voor het vlucht terug naar huis. Helaas weer een afscheid, maar als het goed is zijn we over een paar weken kort in Nederland om haar afstuderen te vieren. Overigens laten we dan ook Dokkie achter.

Bij Faro heb je een prachtig wadden-achtig gebied waar we een paar dagen heerlijk voor anker hebben gelegen en lekker niets hebben gedaan.

We zitten momenteel te wachten voor een goed window om de oversteek naar de Canarische eilanden te maken. Oorspronkelijk plan was om te vertrekken als we Katja hadden afgezet. Maar de windverwachting was dusdanig dat we dan veel zouden moeten motoren en daar hadden we geen zin. De tocht naar Lanzarote (het eerste eiland dat we tegenkomen) is zo’n 550 Nm (ca. 1000 km) en we verwachten daar een dag of vier over te doen. Idealiter alleen zeilen, maar vaak zit er toch wel een stukje motoren in, maar het mooiste is natuurlijk om het zoveel mogelijk te zeilen. Het is nu zondag en we denken dat we maandag gaan vertrekken. Als hulpmiddel gebruiken we een programma dat op basis van de windverwachting en de bootprestaties de ideale route uitrekent. Dat zijn we nu al een paar dagen aan het volgen en bij een vertrek maandag zouden we er donderdag moeten kunnen zijn met slechts een paar motoruren. Dat is uiteraard allemaal geen garantie en we zullen e.e.a onderweg goed in de gaten moeten houden. Op zee kunnen we via een satelliettelefoon en via de SSB weerinformatie binnen halen en onze route eventueel bijstellen.

Katja en Ilse hebben voor onderweg een aantal maaltijden gekookt die nu in de vriezer zitten en die we dus alleen maar hoeven op te warmen. Gisteren de laatste inkopen gedaan. Voor vandaag stonden er nog een paar klusjes op de to-do lijst. O.a. de nieuwe speakertjes die Katja had meegenomen monteren zodat we in de kuip weer muziek hebben. Maandag nog wat diesel tanken en dan hopelijk trossen los.

Volgende blog dus als het goed is vanaf de Kanaries….