Blog 8: Ditjes en datjes

De vorige blog eindigde in A Coruña waar we een aantal dagen zijn gebleven. We kwamen aan in de Marina Coruña. Dat was een zusterhaven van de haven daarvoor in Viviero. Omdat we daar zo’n vriendelijke ontvangst hadden, besloten we maar voor die haven te gaan. Werd wel een teleurstelling. Geen vriendelijke ontvangst en het zag er allemaal erg rommelig uit. Vervolgens maar snel naar de andere haven (Real Club Nautico) gegaan. Die ligt èn meer in de stad (aan een prachtig plein) en was inderdaad veel gezelliger. Coruña is de aankomstplek voor zo’n beetje iedereen die de Golf van Biskaje vanuit Brest oversteekt. Het is dan ook nogal een internationaal gebeuren: veel Engelsen, Fransen en Scandinaviërs. Erg leuk en het stadje is ook erg fraai. Om de Giek naar beneden te kunnen houden is de boot voorzien van een (hydraulische) giekneerhouder (zie foto, dat zwarte ding). Het principe is dat je (vanaf de stuurstand) olie in een cylinder pompt die de boel naar beneden duwt of op spanning brengt. Ook de achterstag en de babystag zijn van zo’n cylinder voorzien. Helaas is de cylinder van de giekneerhouder beginnen te lekken. Niet alleen levert dat de nodige smeerboel op, maar het lukt ook niet meer om de druk vast te houden waardoor de giek weer wat hoger komt. Omdat Coruña goed voorzien is van service bedrijven, hebben we deze daar eraf laten halen voor reparatie.

Helaas gaat dat op z’n Spaans: dinsdag er af laten halen en er zou woensdag naar worden gekeken. Woensdag werd mañana, Donderdag werd mañana en helaas kregen we vrijdag te horen dat het pas eventueel na het weekend zou lukken. Neerhouder er maar weer (niet werkend) op gezet want we wilden inmiddels weer verder. Vanuit Coruña eindelijk het hoekje om en bij Camariñas voor anker gegaan. Het lekkere is dat er in deze hoek duidelijk meer wind staat. Dus dat is ideaal.

Volgende dag weer verder naar Corcubion. Eigenlijk een niet zo’n mooi plaatsje, maar we hebben ook daar ook weer heerlijk geankerd. Was met name fijn omdat het eindelijk een beetje beschut was.

De volgende stop was bij de eerste echte Ria. Er zijn er eigenlijk 4 in Noordwest Spanje en het  is één van de gebieden waar we wat langer willen vertoeven. Ria’s zijn eigenlijk hele brede riviermondingen met overal baaitjes en haventjes. Je kan in zo’n Ria zomaar een paar weken doorbrengen en elke avond een ander plekje aandoen. De volgende dag dus ankerop richting Ria de Murros. We hebben daar niet voor het plaatsje Murros gekozen (waar eigenlijk de meeste boten heengaan), maar voor Portosin (wat dieper in de baai). Dit was een uitermate vriendelijke en gastvrije haven. Daar ook de Nederlander tegengekomen die onderweg in Noord Spanje een paar foto’s van onze boot had genomen. En: niet onbelangrijk: Er liep een goede monteur rond: José. Die kon ons wel helpen met de hydraulische cylinder. Ook maar besloten om die van de babystag mee te geven omdat ik die ook niet helemaal vertrouwde. Helaas hier een beetje hetzelfde verhaald. Duurde ook weer drie dagen, maar kreeg toen de cylinders terug. Bij installatie bleek echter dat de cylinder onvoldoende druk had om in ‘rust’ stand de (toch wel zware) giek omhoog te houden. (Beetje technisch verhaal; maar er zit naast hydraulische olie ook een gasvulling in voor de tegendruk (in dit geval om de giek omhoog te duwen). Na wat gepruts gaf ie toe dat ie daar niet de apparatuur voor had. We willen nu in Vigo (grotere plaats) kijken of er een bedrijfje is dat daar de spullen voor heeft. Het belangrijkste is dat er geen olie meer lekt. De giek houden we voorlopig met de kraanlijn op de goede hoogte.

Vanuit Portosin, heerlijk gezeild naar Ribeira. En dat is echt fijn dat alles te zeilen en bezeild is. Het weer is prachtig. Vlak voor Ribeira voor anker. Plaatsje is niet heel geweldig en wat we toen wellicht beter hadden moeten opmerken: het hele dorp zat vol met metalheads en hardrockers. Maar goed: drankje gedaan, Dokkie uitgelaten en terug met de bijboot naar de boot. Daar bleek echter als snel dat al die rockers voor een fijn festivalletje in Ribeira zaten. Het ging al snel los en ondanks dat we best wel een eindje van het dorpje aflagen, kwam het lekker binnen. Om vier uur ’s nachts was het gelukkig afgelopen. We hebben deze tocht niet echt een gelukkige hand van ligplaatsen uitzoeken. ’s Ochtends anker op. We lagen inmiddels met een gedraaide wind aan lagerwal. Ook bleek bij het anker ophalen dat één of ander mooring touw om het anker heen zat, waardoor die zich niet helemaal lekker had ingegraven. Op naar het volgende baaitje en daar het anker uitgegooid. Omdat het al flink waaide flink wat ketting erbij. De middag op het strand doorgebracht en ’s avonds naar de boot.

Blijkbaar hoort bij deze Ria’s dat je er heerlijk kan zeilen, maar ook dat het er veel harder kan waaien dan buiten op zee. Heeft iets met die bergen te maken. Er zou eigenlijk maar zo’n 10 knopen wind moeten staan, maar de hele nacht was het onrustig met 25-30 knp. We zijn heel blij dat ons ankertje het dan goed houdt. Wel wat onrustig met het nodige geschommel maar we zijn niet van onze plek geweest. Dit zijn we in de volgende Ria ook weer tegengekomen. Overigens had deze Ria enorm veel zogenaamde aqua cultuur farms, waar ze mosselen, kokkels en allerlei andere vissen en schelpdieren kweken. Je moet echt wel uitkijken waar je vaart, want overal staan er enorme banken opgesteld. Schijnt één van de grootste aquafarm gebieden van Spanje te zijn. Op dus naar Sanxenxo. Enorme tegenvaller. Haven met enorm grote boten, maar geen sfeer maar wel ’s avonds en ’s nachts een soort van kermis en dance/disco in de haven. Om vijf uur ’s nachts was het klaar. Bleek om een feestweek te gaan. Volgende dag snel weg. Een haven verder op in de baai: Combarro: heerlijk rustig plekje. En veel belangrijker: geen concert of festival of wat dan ook. (we begrepen van mede-vertrekkers dat er een week daarvoor net wel een biker festival was geweest. Dus deze keer duidelijk mazzel. Op dus naar Sanxenxo. Enorme tegenvaller. Haven met enorm grote boten, maar geen sfeer maar wel ’s avonds en ’s nachts een soort van kermis en dance/disco in de haven. Om vijf uur ’s nachts was het klaar. Bleek om een feestweek te gaan.

Volgende dag snel weg. Een haven verder op in de baai: Combarro: heerlijk rustig plekje. En veel belangrijker: geen concert of festival of wat dan ook. (we begrepen van mede-vertrekkers dat er een week daarvoor net wel een biker festival was geweest. Dus deze keer duidelijk mazzel. Ook even het dorpje uitgecheckt en we kwamen daar tussen alle huisjes en moestuinen typische kleine gebouwtjes tegen. Even opgezocht waar die voor waren en die werden vroeger gebruikt om mais te drogen en tegenwoordig om sardines te drogen.

Maar wel ook in deze haven de hele nacht strak 6 Bft. Ook als in een box ligt is dat best wel vermoeiend. Maar we klagen niet want we hebben wind. Vanuit de haven een dagje op de fiets naar Pontevedra. Dat blijkt een soort zusterstadje van Santiago de Compostella te zijn. En dat is me toch een partij leuk. Veel leuker dan Santiago zelf. Hele mooie steegjes, leuk winkeltjes en terrasjes, paar mooie kathedralen echt zeer de moeite waard en echt een aanrader. Vandaag gaan we overigens weer. (“A city so nice, you have to see it twice” zeg maar (vrij naar Frank Sinatra)).

Even over dat fietsen. Dat doen de spanjaarden weinig. Als er gefietst wordt is het op een mountainbike of racefiets en er zijn niet echt voorzieningen. In A Coruña waren er wel wat fietspaden, maar dat zijn dan stukjes die ook even abrupt (lees: stoeprand) weer ophouden. Meestal fiets je hier op de weg. Het valt me wel op dat de automobilisten erg goed rekening met je houden en ruim om je heen rijden en soms even wachten met inhalen tot er voldoende ruimte is. We hebben twee kleine vouwfietsjes en dat kan met al die heuvels best wel inspannend zijn. Daarnaast moet je ook nog goed op het wegdek letten want met die kleine wieltjes in zo’n kuil lig je zo op je snufferd (hebben we eerder gezien)

Dan nog even over onze luxe problemen. We merken dat we een beetje moeite hebben om in het spaanse ritme te komen. Wij zijn van huis uit vroege eters (rond 6/7 uur) en als we dan ergens aankomen en wat willen eten, dan moet je hier gewoon tot een uur of 9 wachten en waar wij aan het einde van de middag een borreltje met wat hapjes willen doen, lukt dat ook niet. Inmiddels proberen we wat meer in de flow te komen, door aan het begin van de middag wat te eten en ’s avonds laat een klein hapje. Het blijft even zoeken, maar zoals gezegd: het zijn echt luxeproblemen. Nou dat was ‘m weer volgende stop wordt een eilandje voor de kust. Dat zijn beschermde natuurgebieden. We wilden daar wat langer blijven, maar honden mogen daar niet aan wal, dus wordt even een korte stop en daarna op naar de Ria de Vigo (da’s dan de laatste) Oh ja: ik heb ontzettend moeite om de Spaanse V als B uit te spreken. (en bij Cerveza is dat heel belangrijk, anders krijg je niets) Daar werk ik nog wat aan. (ze kijken je echt aan alsof je van een andere planeet komt)

Verder (de datjes zeg maar)z

• de dagen beginnen hier nu ook wel echt korter te worden. Om half 10 is het wel zo’n beetje donker en ’s ochtends ook pas vanaf een uur of half 8 licht.
• Het is overdag heerlijk warm en het is erg fijn dat het ’s avonds zo lekker afkoelt. (maakte ik me vooraf wel zorgen over omdat de boot een blauwe romp heeft, maar is errug goed uit te houden.
• De Tapas zijn nog steeds een grote ontdekkingstocht en wat erg fijn is
• Heel vaak als je op een terrasje zit en je bestelt een biertje dat je dan direct een klein hapje erbij krijgt
• Heel vaak zijn de biertjes maar € 1,90 of € 2,00. Kom er maar eens om in Nederland
• Het is hier inmiddels weer avond en het lijkt erop dat de wind nu eindelijk een beetje is gaan liggen. Hopelijk wat rustiger slapen.
• Het is hier echt helemaal lekker
• We hebben het best gezellig samen en maken niet per se meer ruzie dan thuis. Denk eigenlijk iets minder zelfs. Maar goed: er was duidelijk ook ruimte voor verbetering