Blog 7: Fiësta en eindelijk weer wind

We waren gebleven bij de laatste nacht in Gijón. Nu heb ik het niet zo op vuurwerk, maar dit was echt wel een spektakel. Elke keer als ik dacht dat het voorbij was, kwamen er weer nieuwe spetterende vuurpijlen en nog weer groter en intenser dan daarvoor. Zelfs in de vorm van smiley’s en hartjes. Nog nooit zoiets gezien. Na een half uur was het geknal voorbij en begon er weer een concert op het strand. Uiteindelijk was het om 2 uur afgelopen en konden we gelukkig slapen.
Ilse en ik hadden het pas over het fenomeen dat we bij binnenkomst in een haven soms wat ‘overrompeld’ zijn door alle prikkels in een haven. Op zee zit je in een redelijk rustige omgeving en gebeurt er meestal weinig. Maar op het moment dat je een haven binnenvaart is er vaak een hoop lawaai, waterscooters, andere boten etc. Soms laten we ons daar een beetje door overvallen.
Dat gezegd hebbende. Van Gijon naar Luarca. Ook daar kwamen vanuit de rustige zee de haven binnen varen en dat was wel een beetje de overtreffende trap: overal bootjes en grotere vissers- en toerboten die afgeladen vol waren met passagers, boten die rotjes afstaken, overal vlaggetjes, rijen dik op de kade GEKKENHUIS. We wilden ankeren in de havenkom, maar er was echt geen doorkomen aan. Na een paar minuten wat doelloos rondgevaren te hebben, kwam de hele meute opgang. De reddingsboot voorop. Blijkbaar was dat het sein waarop werd gewacht. Alle boten in één keer onder luid getoeter de haven uit, richting zee. Dat gaf ons de kans om even rustig te ankeren. Een beetje op z’n mediterraans, anker uitgooien en met een lijntje naar de wal. Enige verschil is hier helaas dat je niet direct af kan stappen, maar dat de kademuur met een trappetje beklommen moet worden (daarover zo meer.)

Inmiddels waren ook alle boten weer teruggekeerd van zee en begon op de kade het feest. Na het eten toch maar even het dorpje in om de boel even uit te checken. Het hele dorp was uitgelopen om feest te vieren. Bij het bestellen van een biertje viel het me op dat iedereen alleen eigenlijk voor flessen cider bestelde. Wat vooral opviel was de manier waarop ze het inschonken. Fles in de éne hand hoog boven het hoofd, Glas in de andere hand ze laag mogelijk en dan bij het inschenken alleen naar het glas kijken. Ging niet altijd goed .

Ook even navraag gedaan naar de reden van al deze festiviteiten. Het bleek de feestdag ter ere van Nuèstra Señora del Rosario te zijn. Beschermheilige van de zeelieden. Goed dat we dat wisten en dat we er onderdeel van mochten uitmaken.
Als we ankeren met Dokkie moeten we d’r meestal met het bijbootje uitlaten. In dit geval kwam daar (zeker bij laag water) nog een extra uitdaging bij om op het trappetje te klimmen. Gelukkig heeft Ilse daar een speciaal hondenrugzakje voor gekocht zodat je twee handen vrij hebt.

We zijn uiteindelijk ook op dezelfde manier weer afgedaald. Het was nog lang onrustig in Luarca. Ook hier was een concert gepland. Blijkbaar had de gemeente een vergunning afgegeven tot 6 uur ’s ochtends. Tot een uur of 4 trad er een band op. Die had een uiterst breed repertoire van Metal en een soort Progrock tot aan de Macarena. Om 4 uur nam een DJ het over met fijne Dance en Hiphop. Om 6 uur dus eindelijk slapen.

Naarmate we dichterbij de Noordwest hoek van Spanje komen, merken we dat we gelukkig steeds vaker kunnen zeilen. En daar is het natuurlijk eigenlijk om begonnen. De eerste stukken in Spanje hadden we heel weinig winden moesten we vaak lange stukken op de motor doen. We zijn inmiddels al door de helft van onze dieselvoorraad heen. Naar Ribadeo hebben we dus heerlijk gezeild. Na het stadje verkend te hebben nog even wat gegeten de volgende dag met een heerlijke wind riching Viviero. Onze laatste stop voor -Ribadeo.A Coruña. Ook weer heerlijk gezeild. Ditmaal ook noodgedwongen helemaal. Toen we halverwege even de motor wilden starten omdat we in weer zo’n windstilte even heel weinig vaa, kwam er geen koelwater uit de uitlaat. Na wat tevergeefs gezocht te hebben naar de oorzaak hebben, maar besloten om in Viviero uitgebreider te (laten) kijken en het helemaal zeilend te doen. Gelukkig trok de wind weer fors aan en konden we Viviero helemaaldus probleemloos zeilend met een paar slagen bereiken. Op de Ria was het nog wel even lastig (tusen. Tussen de bergen draaide de (inmiddels forse) wind alle kanten op maar uiteindelijk op het zeil tot de haveningang weten te komen. De laatste paar minuten even de motor aan gehad om aan te leggen. (zonder koelwater kan de motor zonder echte schade best wel een paar minuten draaien)
De volgende dag op zoek gegaan naar de oorzaak. We waren er redelijk snel achter dat we lucht hadden ‘gehapt’ met
De volgende dag op zoek gegaan naar de oorzaak. We waren er redelijk snel achter dat we lucht hadden ‘gehapt’. Waardoor er lucht in het wierfilter zat. De impellor van de motor krijgt die lucht niet aangezogen. Wij hebben naast de motor nog een paar afnemers op de wierpot: de generator, watermaker en de dekwaspomp. Ook de dekwaspomp lukte het niet om de lucht weg te pompen. Uiteindelijk de wierpot vol laten lopen en het probleem was verholpen. We hebben dit op de Beloega ook wel een aantal keren gehad, maar dit was de eerste keer met de Fifty Fifty.

In Viviero nog even een gigantische winkel van sinkel ingedoken waar ze echt van alles hadden. Van knutselpapier tot koelkasten en van visspullen tot potten en pannen en behang. Een soort Ali Baba maar dan niet online.
Overigens is een fijne constante in alle havens die we tot nu toe aan de Spaanse Noordkust hebben bezocht dat ze een ‘treintje’ hebben. Een soort Elecotro-kar vermomd als stoomtram met wagons. We zien ze overal langskomen en altijd gevuld met toeristen, maar hebben nog nooit een halte of opstapplaats gezien.

Na Vivero eindelijk vertrokken naar A Coruña. Weer heerlijk gezeild met lekkere wind. Alleen een beetje katterig aangekomen in de Marina. Minder hartelijke ontvangst. Het weer een beetje somber, haven leeg en een beetje rommelig. Uiteindelijk maar besloten om na deze haven (Marina Coruña) een andere haven (Marina Real, meer in het centrum op te zoeken. Daar is het duidelijk gezelliger, drukker en lig je veel leuker in het centrum. Er liggen heel veel vertrekkersboten (Scandinaviërs, Fransen, Engelsen) waarbij er ook velen Coruna als eerste stop hebben na Bretagne.

Nog even over Dokkie.
De ideale plek voor Dokkie is eigenlijk binnen, beneden in de boot. Daar ligt ze het meest rustig en stabiel en heeft ze zo min mogelijk last van het schommelen. Maar Dokkie wil natuurlijk niet in d’r uppie beneden liggen,, maar gezellig bij ons in de kuip. D’r favoriete plekje is onder de buiskap op de kuiprand. We hebben daar een kussen en wat dekens liggen en daar ligt ze doorgaans heerlijk. Wel hebben we aan beide kanten honderiempjes gemaakt (uiteraard een rode aan bakboord en groene aan stuurboord) zodat we haar vast kunnen maken en ze dus niet in een onbewaakt ogenblik overboord schuift. Omdat ze onder helling aan de loefkant (hoge kant) niet echt grip heeft ligt ze altijd aan de lijzijde. (voor de niet-zeilers onder ons. Er is een handig ezelsbruggetje om te onthouden wat nu precies de loef- en lijzijde is: Lij en Laag hebben allebei een L en Loef en hoog niet. Doe er je voordeel mee). Bij het overstag gaan, levert dat altijd wel een extra taakje op. We hebben afgesproken dat de stuurman de stagfok en de overloop (evt) doet en dat de ander de kluiver en Dokkie overzet en weer vastzet. Tot nu toe gaat dat allemaal steeds goed.

Voorlopig liggen we nog even in A Coruña. De giekophouder lekt een klein beetje hydrauliekvloeistof. Niets ernstigs maar omdat dit voorlopig de laatste plek is waar ze spullen en expertise hebben om dit te repareren, deze toch maar even gedemonteerd en weg laten brengen. Helaas is dat tot nu toe wel steeds een gevalletje van: morgen klaar. In afwachting daarop vandaag naar Santiage de Compostella geweest met de trein. Was erg leuk en hopelijk kunnen we mañana dan echt weg.
PS. Leuk dat er af en toe reacties komen op de blogs. Leuk dat het gelezen wordt. (dacht eerst: dat interesseert niemand, maar gelukkig schrijven we het niet voor niets)